'Als het ik-bewustzijn verdwijnt, dat wil zeggen als het ego oplost, is er puur besef. Bewustzijn is persoonlijk, besef is onpersoonlijk.'

Krishnamurti

Kijken met het geduld van een vogelaar


De laatste tijd ben ik weer bezig met de vraag wie en wat wij als mens nu werkelijk zijn. Dat komt omdat mij gevraagd werd iets te schrijven over zingeving. Als het over zingeving gaat is het wel handig dat je weet wie en wat je bent toch? Het zelfbeeld heeft een niet te onderschatten invloed op hoe we tegenover zingeving staan. Denk ik.
Dus het thema wandelde voor de zoveelste keer, weer via een andere deur, mijn leven in. En ik heb het van harte welkom geheten, want het blijft een leerzaam thema waarin ik blijf ontdekken.

 

Als je naar jezelf in de spiegel kijkt, zou je zeggen dat je jezelf ziet. Zie je dan je ware zelf? Nee, je ziet je spiegelbeeld en bovendien zie je maar één kant van jezelf. Het is niet mogelijk je ware zelf in een spiegel te vinden want het 'ik' deel van jou bevindt zich in de binnenlaag. Je ziet in de spiegel niet hoe je gedachten ontstaan, hoe de openheid of de geslotenheid van je hart is, waar liefde en irritatie invloed op je ZIJN heeft. Hoe je jezelf, en vaak ook anderen, klemzet en waar het open en ruim is. Je ziet niet hoe en waar energieën in je lichaam stromen of gefixeerd zijn. Het spiegelbeeld leidt zelfs af om naar het 'ik' te kijken.

Als je jezelf werkelijk wilt zien vraagt dat om contact te maken met je innerlijke wereld. Jezelf innerlijk beschouwen waarbij je je hoofd, hart en gevoel betrekt. Dat is niet zo eenvoudig want het hoofd wordt meestal gedomineerd door het ego wat alles vervormt, dus ook je zelfbeeld. En het hart is min of meer ommuurd door iets wat als emotionele bescherming moet dienen, waardoor je jezelf voor ervaringen afsluit. En dit zijn nog maar twee mechanismen die je weerhouden om werkelijk te ontdekken wat je ware aard is.

 

Hoewel bij dit bovenstaande wellicht de moed in het zompige moeras zinkt en het idee gaat domineren dat je nooit je essentie leert kennen is het toch mogelijk om door de mist heen te kijken en de muur af te breken. Dat gebeurt niet per se wanneer jij dat wilt. Nee, het ware zelf geeft zich niet zo gemakkelijk prijs. Liever gezegd, het ego schuift het mistgordijn niet zo snel aan de kant. Tja wat dan?

 

Word vriendjes met je ego en doe het anders. Dat kan. Gewoon door zitten en de mist te zien als verblinding en de muur om het hart als een gevangenis. Er is een kans dat je er verdrietig van wordt, want je kunt gaan beseffen dat je jezelf nogal wat aandoet door jezelf te verblinden en je liefde en compassie in een bunker op te sluiten. Verdrietig zijn geeft niet. Ook daar kun je bij zijn en in ontspannen. Tranen kunnen je ogen schoonspoelen waardoor je wellicht helderder gaat kijken. Dus jank er gerust op los. Het liefst in de nabijheid van iemand die je de ruimte geeft, het snapt en geen adviezen en oplossingen aandraagt. En dan. Geduld en ontspanning. Als een vogelaar die wacht tot die speciale prachtige vogel voor zijn lens verschijnt. Vroeg of laat komt ie.


Rikkie Postema