Het viooltje in de tuin van de Koning

 

Een koning wandelde zijn tuin in en trof daar verdorrende en wegkwijnende bomen, struiken en bloemen aan. De eik zei dat hij doodging omdat hij niet zo hoog kon worden als de pijnboom. Toen de koning zich naar de pijnboom keerde, bleek die er droevig bij te hangen omdat hij geen druiven kon dragen zoals de wijnstok. En de wijnstok was aan het doodgaan omdat hij niet kon bloeien als een roos. De koning zag een viooltje in bloei. Zo fris en helder. Op zijn vraag waarom het viooltje zo uitbundig bloeide kreeg hij dit antwoord:

‘Ik ging ervan uit dat u mij geplant hebt omdat u viooltjes wilde. Als u een eik had gewild, een wijnstok of een roos, had u die wel geplant. Daarom dacht ik dat ik zo goed als ik kan maar moet zijn wat u zich hebt voorgesteld. Ik kan alleen maar zijn wat ik ben en ik probeer dat zo goed als ik kan te zijn.’

 

Jij bent hier omdat het bestaan je nodig heeft zoals je bent. Anders had hier wel iemand anders rondgelopen, dan had je van het bestaan niet de kans gekregen er te zijn, het bestaan zou je niet voortgebracht hebben. Zoals je bent ben je de vervulling van iets heel essentieels, iets heel fundamenteels.

 

Niemand zal tegen een roos zeggen ze: `Je moet zorgen dat je een lotus wordt.’ Of tegen een lotus zeggen ze: `Wat doe jij hier? Je moet heel anders worden.’ Dan wordt de hele tuin wild en alles zal beginnen te verwelken. Het is niemand gegeven om iemand anders te zijn, want dat kan niet.
Dit is wat met de mensheid is gebeurd. De echtheid, de waarachtigheid is zoek, iedereen probeert te laten zien dat hij iemand anders is. Kijk eens goed naar jezelf en vraag jezelf af: doe ik alsof ik iemand anders ben? Of probeer ik iemand anders te worden? Laat het los, want je kunt alleen maar jezelf zijn. Het kan niet anders, het is nooit anders geweest, het is een onmogelijkheid dat je iemand anders bent. Je blijft wie je bent. Je kunt wegkwijnen als je er niet van wilt weten of je kunt ervan genieten en tot bloei komen.

 

Bron onbekend