Volgens Krishnamurti, een spirituele leraar, is leven vanuit niet-weten de hoogste toestand die een mens kan bereiken. Daar heb ik over nagedacht. Want als ik tomatensoep wil maken moet ik wel weten hoe ik dat moet doen. Hoe rijm ik dat met de visie van Krishnamurti? Kan ik het leven aanvliegen vanuit een volledig leeg hoofd en maar zien waar ik landt? Hoe krijg ik dan mijn zelfgemaakte tomatensoep op mijn bordje?

 

Ik begrijp wel dat willen weten een afweermechanisme is om onzekerheden en angst te bedekken. Ik weet dat afhankelijk zijn van weten behoorlijk kan belemmeren. De meeste mensen willen voordat ze iets nieuws beginnen weten wat ze eraan hebben. Zoals de meeste mensen ook willen weten wat de resultaten van meditatie zijn voordat ze überhaupt gaan zitten, de rug wat strekken en de ogen sluiten. Niet weten wat meditatie, yoga of whatever voor je kan doen zet je niet in beweging. Je zou er niet aan beginnen. Toch weet je het pas als je het hebt ervaren.

 

Anderzijds is weten als een druppel op een gloeiende plaat. Het weten op zich zal verdampen. Ben je in staat om de druppel om te zetten in een gevoelservaring dan blijft dat hangen en mag de druppel verdampen. Dat is in mijn beleving de kern van groei of ontwikkeling. Zoals het recept van de tomatensoep niet de tomatensoep zelf is. Als de soep klaar is heb ik het recept niet meer nodig en weet ik hoe ik tomatensoep moet maken.

Ik kan ook het recept in mijn keukenla laten liggen en er niets mee doen. De zelfgemaakte soep zal ik dan niet proeven.  

 

Dus, lieve Krishnamurti (als je mij op je hemelse wolk kunt horen), ik ben nog niet zo ver. Ik heb graag nog recepten die ik uit kan proberen en mij wat houvast geven in het weten wat ik aan het doen ben.  

 

Rikkie Postema